W myśl art. 25 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii leczenie, rehabilitacja lub reintegracja osób uzależnionych od narkotyków jest dobrowolne, o ile przepisy ustawy nie stanowią inaczej. Odstępstwa od powyższego artykułu dotyczą głównie osób ubezwłasnowolnionych, skierowanych na leczenie w drodze postępowania sądowego oraz dzieci i młodzieży do 18 roku życia. Zgodnie z art. 30 wymienionej ustawy sąd rodzinny może, na wniosek przedstawiciela ustawowego, krewnych w linii prostej, rodzeństwa lub faktycznego opiekuna, skierować niepełnoletnią osobę uzależnioną na przymusowe leczenie i rehabilitację, okres ten jednak nie może być dłuższy niż 2 lata. Przymusowe leczenie niepełnoletnich wiąże się z brakiem ich dojrzałości psychicznej, a to z kolei powoduje, że osoby te mają ograniczoną zdolność do podejmowania samodzielnych decyzji o rozpoczęciu leczenia.
Wybór odpowiedniego rodzaju placówki jest niezmiernie ważny, ponieważ podjęte leczenie powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb osoby uzależnionej, w tym przypadku do dzieci i młodzieży. Poszukując odpowiedniego rodzaju opieki skorzystać można zarówno z placówek ambulatoryjnych publicznej/niepublicznej służby zdrowia lub punktów konsultacyjnych. W placówkach udzielających świadczeń osobom niepełnoletnim przeprowadzony zostaje wywiad a postawiona diagnoza pozwala na podjęcie decyzji o toku i miejscu dalszego leczenia. Pacjenci, w zależności od programu poradni, korzystać mogą ze spotkań z psychologiem, terapeutą, psychiatrą. Realizowane są również grupy wsparcia, poradnictwo rodzinne a także interwencje kryzysowe, warsztaty umiejętności psychospołecznych, zajęcia socjoterapeutyczne.
W przypadku, gdy leczenie w warunkach ambulatoryjnych nie jest wystarczające, skorzystać można z oferty leczniczej oferowanej przez placówki stacjonarne. Leczenie to przynosi niewątpliwe korzyści w przypadku osób, które nie są w stanie pełnić dotychczasowych ról społecznych, wychowują się w niewydolnym wychowawczo środowisku rodzinnym lub też w sytuacji kiedy dotychczasowe formy pomocy nie odniosły skutku.
Leczenie w ośrodkach stacjonarnych jest w większości programów leczeniem długoterminowym, trwającym od jednego do półtora roku. Program terapii uwzględnia nie tylko pracę nad samym uzależnieniem ale również pracę nad sobą, rozumianą jako samopoznanie, tworzenie nowej jakości życia bez narkotyków oraz odnajdywanie alternatywnych do dotychczas stosowanych sposobów samorealizacji.
Zgodnie z „Informatorem 2009" Krajowego Biura, w Polsce istnieją 33 ośrodki stacjonarne, przyjmujące osoby poniżej 18 roku życia (stan na dzień 1.04.2010r).
Podejmowane względem pacjentów działania, realizowane są m.in. poprzez terapię indywidualną i grupową, warsztaty zapobiegania nawrotom, grupy edukacyjne, zajęcia socjoterapeutyczne, terapię rodzin. Realizowane są również zajęcia promujące zdrowy styl życia poprzez m.in.: alternatywne formy spędzania wolnego czasu (grupy ukierunkowane na rozwój zainteresowań, obozy i biwaki, wycieczki, wyjścia do kin i teatrów).
Ważne jest również, iż w ośrodkach stacjonarnych dzieci i młodzież realizują obowiązek szkolny - w przypadku gimnazjów zajęcia odbywają się często na terenie ośrodka, w przypadku szkół ponadgimnazjalnych, w zależności od decyzji kadry ośrodka i długości „stażu" w ośrodku, również w szkołach poza ośrodkiem leczenia.
