Został on założony w 1983 roku, przez Jolantę Łazuga-Koczurowską. W latach 1983-1987 mieścił się w niedużym baraku przy ul. 3 Maja 6 w Gdańsku Głównym. Liczba pacjentów z roku na rok znacznie wzrastała i w niedługim czasie okazało się, że budynek jest zbyt mały by wszystkich pomieścić. W 1987 dzięki życzliwości władz Gdańska i województwa pomorskiego ośrodek przeniósł się do dworku myśliwskiego przy ulicy Agrarnej 2, który wymagał kapitalnego remontu, lecz był w stanie pomieścić znacznie większą liczbę pacjentów.
W ciągu pierwszych dziesięciu lat działalności ośrodka (1983 - 1992), leczyło się w nim 285 osób. Były to głównie osoby uzależnione od opiatów i lotnych rozpuszczalników, mające wysokie poczucie straty związane z zażywaniem narkotyków, którym często towarzyszyły problemy takie jak wysoki poziom wyniszczenia organizmu, bezdomność, choroby wirusowe typu HIV/AIDS, HCV. Terapię zwykle podejmowano z własnej woli a nastawiona była ona głównie na utrzymanie abstynencji. Z badań ewaluacyjnych dotyczących poziomu zadowolenia podopiecznych, leczących się w tamtym okresie wynika, iż 67% osób deklaruje wysoki poziom satysfakcji, który wiąże się z utrzymywaniem abstynencji, 25% nie jest zadowolona, doświadczała nawrotów i często podejmowała kolejne próby leczenia, o 8% nie posiadamy żadnych danych.
W ciągu kolejnych dziesięciu lat (1993 - 2002) liczba pacjentów znacznie wzrosła. Po pomoc zgłaszały się zarówno osoby uzależnione od opiatów i substancji lotnych jak i osoby używające różnego rodzaju stymulantów i kanabinoli. Nastąpił zdecydowany przełom w spojrzeniu na leczenie uzależnień. Celem przestała być abstynencja sama w sobie. Stała się ona raczej naturalnym efektem poprawy jakości życia. Terapia zdecydowanie została nakierowana na rozwój i samorealizację pacjentów. Wówczas powstał autorski program Jolanty Łazuga-Koczurowskiej „Odnaleźć siebie”, który do tej pory jest realizowany w ośrodku. Według statystyk 63% pacjentów z tamtego okresu deklaruje, iż prowadzi satysfakcjonujący tryb życia i utrzymuje abstynencję, 32% deklaruje brak satysfakcji, o 5% nie mamy danych.
W ostatnim dziesięcioleciu działalności ośrodka (2003 - 2012) obraz kliniczny pacjentów znacznie się zmienił. Były to głównie osoby uzależnione i nadużywające kanabinoli, stymulantów, leków i popularnych w ostatnim czasie tzw. dopalaczy. Marginalny procent stanowiły osoby uzależnione od opiatów, powszechne stało się zjawisko politoksykomanii. Zdecydowanie wzrosła liczba osób ze współtowarzyszącymi zaburzeniami psychicznymi i zachowania. W odpowiedzi na specyficzne potrzeby pacjentów, w 2011 roku, w ośrodku powstał oddział dla osób z podwójną diagnozą.
Na podstawie doświadczeń zebranych przez trzydzieści lat działalności placówki możemy stwierdzić, ze nasi pacjenci to osoby, które borykają się z wieloma problemami. Często pochodzą z dysfunkcyjnych rodzin, w których brak jest wzorców do naśladowania, niejednokrotnie mają poczucie głębokiego osamotnienia i braku zrozumienia ze strony osób bliskich. Towarzyszy temu często brak umiejętności przestrzegania norm życia społecznego.
Terapia , którą proponujemy pacjentom zmierza do poszerzenia ich wglądu w swoją sytuację życiową, nabycia nowych umiejętności komunikowania się z innymi i radzenia sobie z problemami. Dążymy do tego, aby zmiany w funkcjonowaniu pacjentów obejmowały zarówno sferę emocjonalną, poznawczą jak i ich zachowanie.
Program realizowany jest metodą społeczności terapeutycznej, pracę w grupach, terapię indywidualną, sport i zabawę, zajęcia edukacyjne, pracę z rodziną oraz naukę codziennych czynności. Dzięki temu młodzi ludzie mogą poszerzać swoje horyzonty i odkrywać talenty, zaczynają wierzyć w siebie i swoje możliwości oraz dostrzegają alternatywne sposoby na życie niż ten, który praktykowali do tej pory.
Autor: Justyna Szmaj